Even stilstaan is een hele vooruitgang...

Het afgelopen weekend was ik met mijn familie in Florence. 10 lolbachjes bij elkaar; een recept voor rust, (Groningse) orde, goede gesprekken en voor mij altijd een moment van bezinning. 

Ik kom uit een groot gezin met 4 broers, 1 zus en 2 ouders en al zolang als ik me kan heugen gaan we er ieder jaar wel met zijn allen op uit. Het valt me dan altijd op dat iedereen vrij snel terugkomt in zijn/haar traditionele ‘rol’ binnen de familie.

Dat wat ieder van ons is ‘geworden’ sinds we onze vleugels uit geslagen hebben is minder zichtbaar dan wie we in de kern waren/zijn. Toon Hermans zei het wat dat betreft ook heel treffend: “Dat je iets geworden bent, betekent niet dat je dat ook echt bent…” 

Ik merk dat ik dan weer dicht bij mijn basis kom. Even weer voelen wie ik in de kern ben en wat mij definieert. Het voelt als even stilstaan om vooruit te komen. Bezint eer ge (weer) begint. Daarvoor is een familieomgeving omgeving goed ‘gezind’.

Ze noemen het ook niet voor niets “ont-wikkelen”. Het weglaten van alle ‘ingewikkelde’ wat je jezelf hebt aangeleerd – al dan niet jezelf op je hals hebt gehaald – impliceert al dat je terug moet gaan naar je basis om de beste versie van jezelf te worden.

Pel af en toe die ui. De deur naar geluk gaat namelijk naar binnen toe open