Merk-waardige dingen in Marbella...

Vorige week was ik met mijn team in Marbella voor weer een memorabel teambuilding weekend. Na eerdere teamuitjes naar Florida (Date with Destiny van Tony Robbins) in 2014, de Ardennen in 2015, Frankrijk en Californië in 2016 en Ibiza en Gent in 2017 was het toch voor een groot deel van de groep de eerste keer om zoiets mee te maken.

We hadden een prachtige villa gehuurd om de laatste zonnestralen van het vakantieseizoen mee te pakken én om ons mentaal op te laden voor het nieuwe werkseizoen.

Teamwork makes the dream work

Ik vind cultuur bouwen een van de mooiste aspecten aan het ondernemerschap maar tevens ook onmisbaar voor een succesvol bedrijf. Een gelukkige werknemer is immers een productieve werknemer. Maar hoe krijg je die gelukkige werknemers?

In mijn ogen moeten er dan meer gebeuren dan samen bedrijfje spelen. Je moet iedere dag meer energie van je ‘werk’ krijgen dan dat het je kost. Daarvoor is er o.a. een bepaalde ‘zingeving’ nodig. Een reden waarom je iedere dag weer doet van je doet.

Relativeren kun je leren

Als ik ‘uitzoom’ dan zie ik dat de wereld waarin wij nu leven door andere mensen gecreëerd is. De 40-urige werkweek is bijvoorbeeld door anderen bedacht. Sterker nog; de Gregoriaanse kalender is bedacht en ook het verschil tussen een werkdag en het weekend is er daarmee ingegroeid. Het concept van een ‘bedrijf’ (en hoe dat zou moeten werken) is ooit door anderen bedacht en ook geld en de waarde daarvan is bedacht. Zelfs onze hele economie is kunstmatig gecreëerd.

Veel van wat we dagelijks doen, wat we ‘normaal’ vinden en wat we denken dat van ons verwacht wordt is gebaseerd op een referentiekader dat door anderen – soms honderden jaren geleden – gevormd is. We draaien vaak op autopilot mee in de ratrace.

De lijnen van het speelveld

Dat betekent niet dat we het helemaal kunnen weg-relativeren. Het is er nu eenmaal en we moeten allemaal onze plek daarin zien te vinden. De lijnen zijn uitgezet en wij moeten daarbinnen het spel spelen. Zonder die lijnen wordt het ook lastig om het spel te bepalen. We hebben dat zeker nodig. Met het spel zelf kun je vervolgens echter wel veel kanten op.

Gelukkig in de basis staan

Naar het spel zelf dan. We worden (in Nederland) gemiddeld zo’n 78 jaar oud (blessuretijd niet meegerekend) en het is denk ik zaak dat we onze tijd tussen de lijnen zo gelukkig mogelijk doorbrengen.

Geluk begint niet pas om 17:00 uur, in het weekend, op vakantie of na je pensioen. Het moet ook niet afhankelijk zijn van wat een ander je geeft (zoals een salarisverhoging of een mooie titel voor op je CV). Geluk moet je steady state emotion zijn, je basis. Elon Musk voegde daar in zijn meest recente interview deze quote aan toe:

“Happiness is reality minus expectations” – Elon Musk

Ik denk daarom dat het belangrijk is dat alles wat jij in je leven nodig hebt om echt gelukkig te zijn terug moet komen in je dagelijkse bezigheden en zo ook in je ‘werk’. Je behoefte aan consistentie, variatie, significantie, connectie, persoonlijke groei en contributie aan anderen kan prima met je dagelijkse bezigheden vervult worden.

Ik denk om te beginnen, dat je omgeving hierbij een essentiële rol speelt. Met welk team je het veld in stapt om maar in de metafoor te blijven.

Je bent met wie je bent

Als ik kijk naar mijn bedrijven dan zie ik om te beginnen een groep van 13 jong-volwassenen, in de kracht van hun leven, die het merendeel van hun wakkere uren met elkaar doorbrengen.

Denk er maar eens over na, hoeveel wakkere uren spendeer jij met je collega’s en hoeveel met je vrienden/familie/partner?

Het lijkt me daarom belangrijk dat je jezelf in deze groep echt goed voelt.

• Een groep waar je 100% jezelf en kwetsbaar durft te zijn
• Een groep waar je gewaardeerd wordt om wat jou uniek maakt
• Een groep waar je constant energie van krijgt
• Een groep waarmee je de longen uit je lijf lacht
• Een groep waar collegialiteit plaats heeft gemaakt voor oprechte vriendschap
• Een groep die je opvangt in goede en in zware tijden
• Een groep waar jij iedere dag voor door het vuur wilt gaan
• Een groep die je soms niet ziet, omdat ze achter je staan
• Een groep die, ondanks alles wat je jezelf wijs kunt maken, toch wel van je houd

Ik persoonlijk, wil iedere dag het gevoel hebben dat ik niet kan wachten om weer naar deze groep toe te gaan. Als ik op de fiets naar kantoor zit wil ik niet denken ‘ik ga naar mijn werk’. Ik wil denken ‘ik ga naar huis’. Voor mij is mijn team familie.

“Afhankelijkheid van elkaar is en zou evenzeer het ideaal van de mens moeten zijn als onafhankelijkheid” – Mahatma Gandhi

Hier begint het voor mij allemaal mee. Eerst ‘met wie gaan we het doen’ en daarna pas ‘wat gaan we dan precies doen’. Een product is snel te vervangen, een team niet.

Een product, dienst of bedrijfsnaam is maar de vorm die we kiezen, het is niet de inhoud. Iedereen heeft zijn unieke toegevoegde waarde maar we moeten het echt samen doen. Ik vind dat er sprake moet zijn van optimale synergie (het totaal is meer dan de som der delen).

Om deze reden investeer ik veel in de onderlinge banden. Bijvoorbeeld met dit soort tripjes (hierover straks meer de diepte in).

Geen armen en benen maar hersenen en harten

Naast het teamgevoel hecht ik in mijn bedrijven op individueel vlak veel waarde aan autonomie, verantwoordelijkheidsgevoel en persoonlijke groei.

Ik wil geen afgekaderde functieprofielen die door mij of een ‘gemaakte’ hiërarchie gedicteerd en gecorrigeerd worden. In dat geval zou ik alleen maar armen en benen in dienst hebben en ik wil graag hersenen en harten. Ik wil dat mensen boven zichzelf uitstijgen.

Ik heb me hiervoor jaren geleden laten inspireren door deze korte video, dit heeft de basis van mijn volledige cultuur gevormd:

Loyaliteit loont

Naast autonomie en verantwoordelijkheid is loyaliteit een van de kernwaarden in zowel mijn business als in mijn leven. Loyaliteit loont en het bewijs daarvan zie je in mijn huidige partnerships.

Ik heb op dit moment bijvoorbeeld 3 compagnons (IMU, Switch en Huddle) die alle 3 daarvoor bij mij op de loonlijst stonden en daar komen er binnenkort nog 2 bij. Zij hebben met hun loyaliteit, grenzeloze inzet en unieke toegevoegde waarde een partnerpositie afgedwongen. Alles draait op wederkerigheid.

Deze partnerships ontstaan niet zozeer op de werkvloer. Ze ontstaan veelal in de activiteiten er omheen. Collegialiteit ontstaat op de werkvloer maar de diepere band en met name het onvoorwaardelijk vertrouwen in elkaar ontstaat daarbuiten. Veelal tijdens onze tripjes.

Van binnenwereld naar buitenwereld en weer terug

Even terug naar Marbella dan. Wellicht is het namelijk ook leuk om een inkijkje te krijgen in wat er dan precies gebeurt tijdens zo’n ‘bedrijfsuitje’. Het gave van dit soort tripjes vind ik dat de ‘buitenwereld’ die je in zulke dagen ziet altijd een directe reflectie is van de binnenwereld van de groep.

Als je goed kijkt zie je de paralellen met de werkvloer. Wie zijn de natuurlijke leiders, organisatoren, volgers, verzorgers en bewakers van de orde? Wat is de natuurlijke hiërarchie? Wie wordt er in de groep normaliter het minst gehoord en wie maakt er nu het meeste lawaai?

Ook de minder fraaie kant eens delen?

Tegen de regels in van het social media tijdperk waar we in leven zal ik ook de minder fraaie kant eens delen… ;)

Wij kwamen er de eerste avond bijvoorbeeld achter dat er niet alleen waarheid in wijn schuilt (in vino veritas), maar dat er in cocktails een soort baldadigheid nestelt.

De details zal ik je besparen maar laten we zeggen dat onze uitbundigheid als team resulteerde in wat minder lovenswaardig gedrag, dat de vele scherven geen geluk brachten en dat de jacuzzi op de grenzen van het toelaatbare getest is.

Achteraf is het mooi wonen

Tijdens een moment van bezinning de volgende ochtend kwamen in een kringgesprek dan ook al snel de volgende onderwerpen naar voren:

• Bij grote vrijheid hoort grote verantwoordelijkheid maar voelt iedere vorm van verantwoordelijkheid niet al snel als een indamming van je vrijheid?
• Als iedereen verantwoordelijk is, is dan eigenlijk niemand verantwoordelijk?
• Elke actie van een individu heeft een consequentie voor de groep maar ervaren we dat ook altijd zo? Bijvoorbeeld met deadlines / beloftes?
• Voel jij je ook verantwoordelijk voor de acties van een ander?
• Als resources oneindig lijken, hoe voorkom je dan dat de vanzelfsprekendheid er in sluipt? Hoe blijf je bewust en dankbaar voor wat je hebt?
• Wat vinden we van de vrijheid die iedereen heeft? Denk je – naast je eigen voorkeur – dat dit ook het beste is voor het bedrijf? Of is er sprake van een domino-effect? ;)

Leren is van mening durven veranderen

Het gesprek brak redelijk snel open en verschoof al snel van de nachtelijke uitspattingen naar de gang van zaken op de werkvloer. Ik merkte dat, nu we met zoveel mensen zijn, er ook veel vaker afwijkende meningen zijn.

Misschien is dat een enorme open deur maar vaak vind je zelf bepaalde dingen zo logisch, dat je geen idee hebt dat iemand anders daar echt wezenlijk anders over kan denken.

Zeker als het jouw bedrijf is, gaat het al snel op ‘jouw’ manier en hoor je afwijkende meningen niet. Niet iedereen ervaart dezelfde uitdagingen en niet iedereen is altijd even mondig in het aangeven er van. Zelfs niet als het water ze spreekwoordelijk aan de lippen staat en ze bijna verdrinken in hun verantwoordelijkheden ;)

Hier leent zo’n situatie buiten de muren van het kantoor zich perfect voor. Om door te durven vragen wat iedereen nu echt vindt en ook van mening te durven veranderen als dat voor de groep beter is.

Peel the onion

De rest van de dag verliep in relaxmodus. Na het kringgesprek was het fijn om alles even te laten landen en iedereen de ruimte te geven om de besproken onderwerpen wat dieper door te voelen. Het eerste schilletje was gebroken.

Nog meer zon op komst!

Dit was niet het enige wat zou landen want op de 3e dag vlogen wij psycholoog Albert Sonnevelt in. Speciaal voor ons kwam hij een dagje over om met ons team aan de slag te gaan. Hoe gaaf is dat!

2 jaar geleden boekte ik ook al eens een tripje met het hele team naar Joia in Zuid Frankrijk om daar met Albert en zijn vrouw Karin aan de slag te gaan. Dat heeft toen een enorme indruk op mij en op onze cultuur gemaakt. De grond moet er nu nog nat zijn van alle tranen die daar toen gevloeid zijn…

Van de som der delen naar delen van de som

Deze keer lag de focus echter wat meer op het team dan op het individu. Albert verdeelde ons al snel in verschillende teams (IMU, Phoenix, Huddle, Switch) en zette ons aan het schrijven en discussiëren rondom interessante teambuilding vraagstukken.

Hoe goed doen we het nu eigenlijk als team? Wat zou er beter kunnen? Wat moeten we veranderen? Welke suggesties heb ik voor anderen en wat adviseren anderen mij?

Van de som der delen naar het delen door delen

Vervolgens was er in de groep ruim de tijd voor iedereen om zijn inzichten, uitdagingen, doelen, blokkades en hernieuwde focus te delen en daar directe feedback op te krijgen.

Dit onder de bezielende begeleiding van Albert en zijn ongeëvenaarde talent om binnen 20 minuten tot de kern van iedere uitdaging te komen en op iedere vraag een ‘kloppend’ antwoord te geven (omdat hij je leert kiezen met je hart).

Het begint te broeien…

Het is bijna niet na te vertellen maar hier ontstond de echte magie. Een sessie van 6 uur in de Spaanse zon deed mening deelnemer smelten. Zij het van de warmte, zij het van emotie… ;)

Aftermath

Hoewel wat rommelig gestart bleek deze trip uiteindelijk een schot in de roos te zijn. Niet alleen het glaswerk van de villa bleek namelijk kwetsbaar te zijn tijdens deze trip.

Er is zoveel openheid, eerlijkheid en kwetsbaarheid getoond en dat heeft geresulteerd in een hernieuwde, ijzersterke focus. De lijnen van het speelveld staan weer strak en iedereen weet wat hem of haar in het veld te doen staat.

Het vertrouwen in elkaar is naar mijn idee op een all time high gekomen en dat gaan we nodig hebben met alle toffe nieuwe software en projecten die we hier achter de schermen aan het afronden zijn.

Een beetje vreemd misschien?

Misschien heb je inspiratie uit dit verhaal gehaald maar misschien vind je het ook allemaal wel een beetje vreemd of zelfs overdreven.

Dat snap ik.

Maar ik denk dat als je echt een ‘waardig merk’ wilt bouwen dat je dan soms ‘merk-waardige’ dingen moet doen. Met jezelf, je team, je klanten én met je marketing.

Houd ons in de gaten ;)