In bewegend water is er geen reflectie...

Afgelopen zondag zat ik lekker in het zonnetje op het balkon in mijn nieuwe woning. De verhuizing zit er op, het lang gewenste zonnetje is er dan eindelijk en we naderen een nieuwe week met de psychologische ‘herstart-datum’ van 1 september er in. Een ideaal moment voor een stukje reflectie dus.

Ik sla mijn schrijfboek open en ik beland op een ‘breindump’ van afgelopen november uit Bali. Ik heb daar een lijst met privé en zakelijke doelen uitgeschreven voor 2017. Ik doe dat ieder jaar in november, altijd in het buitenland, altijd na minstens 1 week helemaal niets doen. Pas als ik me helemaal los gemaakt heb van de waan van de dag.

Ik moet eerst volledig tot stilstand zijn gekomen.

Boven het eerste doel (huis kopen, check) staat er “in bewegend water is er geen reflectie” geschreven. Dit was een van mijn inzichten toen ik met m’n voetjes in de zee stond en naar beneden keek. Een mooie metafoor voor het doel van dat lijstje.

Terugkijkend op al mijn doelen zie ik dat ik sommige behaald heb en sommige (nog) niet. Van sommige behaalde doelen was ik alweer vergeten dat ik ze op had geschreven. Blijkbaar hebben die, door ze bewust te noteren, toch een prominente plek in mijn onderbewustzijn gekregen. Het is verbazend hoe goed dat werkt en het is zo simpel… gewoon opschrijven.

Loyaliteit (aan jezelf) loont.

Het zien van mijn openstaande doelen doet me reflecteren op 2017. Is dit wat ik er van had verwacht? Lijkt het er op dat ik die openstaande doelen ga behalen? Of moet ik mijn strategie aanpassen? (Iets met ‘als je doet wat je deed…’)

Wat als ik alleen nog maar dingen zou doen die me dichter bij mijn doelen brengen? Wat zou ik dan allemaal niet meer (zelf) moeten doen? En wat juist meer?

Het is 26 graden maar ik voel me verfrist. Even een paar uurtjes de telefoon uit, in de leegte staren, alle dagelijkse beslommeringen van je af kijken en reflecteren op dat wat is geweest.

Eigenlijk doe ik het te weinig, dat ‘disconnecten’. Sterker nog, ik ben zo iemand die zijn telefoon mee naar de wc neemt want ook daar kun je prima je social media checken.

Ik leid ook aan Phantom Vibration Syndrome, ik denk constant (ten onrechte) dat mijn telefoon trilt.

Herken je dat? Dat je steeds minder vaak ‘los’ komt van de waan van de dag? Dat het leven je steeds meer overkomt? Dat je in een ecosysteem van afleidingen leeft? Dat je steeds vaker zegt: “Het lijkt wel of de tijd steeds sneller gaat“.

Deze reminder aan mezelf wil ik jou ook als tip meegeven. Pak de komende week bijvoorbeeld nog even die laatste zonnestralen van augustus om echt te ‘disconnecten’, op te laden, te reflecteren, echt door te voelen en te schrijven.

Maak je los van de waan van de dag en kom weer even tot jezelf. Wat wil jij nu écht? En als je heel eerlijk bent, wat wil je eigenlijk niet meer? Luisteren (naar jezelf) kan zoveel zeggen.

Volg bij het schrijven je hart, want dat klopt.

Stap vervolgens met beide benen in dat stilstaande water om reflectie om te zetten in beweging. Hoewel het nooit aan te raden is om de diepte van de sloot met twee benen te testen is er soms een sprong in het diepe nodig om de kringen in het water maximaal te laten uitweiden. En laten we wel wezen: wie over elke stap nadenkt, staat zijn hele leven op één been. ;)